"Chwilami życie bywa znośne".

Ostatnio wspominaliśmy z Freyem dobry i ciepły film o Wisławie Szymborskiej. Nawet jest na YouTube.
Jedna z początkowych scen, nakręcona na Krakowskim Rynku, bodajże u Noworola.
Siedzą przy stoliku i kurzą faje pani Wisława i Katarzyna Kolenda Zaleska.
Szymborska zagaja:
-Pani Kasiu, czy lubi pani to co robi?
-Lubię, jeśli to coś fajnego. Ostatnio realizuję taki projekt o Wisławie Szymborskiej...
-Szymborska? To ona jeszcze żyje??? pyta zdziwiona noblistka.

No właśnie, że nie bardzo żyje, pani Wisławo, chciało by się dopowiedzieć w tej surrealistycznej konwencji.
A jeszcze parę dni temu żywo było w Norwegii Szymborską, za sprawą księżnej Mette Maritt, która zadedykowała jej wiersz "Notatka" córce Ingrid Alexandrze z okazji ósmych urodzin.

                                         Życie – jedyny sposób, żeby obrastać liśćmi,

łapać oddech na piasku, wzlatywać na skrzydłach;

być psem, albo pogłaskać go po ciepłej sierści;

odróżniać ból od wszystkiego, co nim nie jest;

mieścić się w wydarzeniach, podziewać w widokach,

poszukiwać najmniejszej między omyłkami.

Wyjątkowa okazja, żeby przez chwilę pamiętać,

o czym się rozmawiało przy zgaszonej lampie;

i żeby raz przynajmniej potknąć się o kamień,

zmoknąć na którymś deszczu, zgubić klucze w trawie;

i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;

i bez ustanku czegoś ważnego nie wiedzieć.

Smutno.
Dziś zaplanowany podyżurowy wypad na narty. Misternie uknuty plan. Czekam w szpitalu na Kubę, który oddaje kluczyki do auta i dostarcza narciarski przyodziewek.

Wszystko cacy. Jadę na stok z jakieś 20min od Førde. Na parkingu wciągam haust mroźnego powietrza. Mmmmm, Norwegia! Tu się oddycha!

Otwieram bagażnik i...????

Ale gdzie są narty?

Kto i kiedy je wyciągnął? Zawsze jeżdżą na dachu.

Wracam do domu zahaczając po drodze o sklepy z lżejszą kartą Visa.

Będzie ekskluzywne śniadanie, a potem narty.

Płyta serów, chlebów, pasztecików... nowa płytka się sączy, właśnie herbata Kusmi dochodzi swoich 6 min.

Telefon ze szkoły:

-Możesz przyjechać po Staszka bo wyrżnął kolanem na lodzie i nie nadawa się do użytku szkolnego.

-Ok, zaraz będę.

Pies trącał śniadanie o 13.15

Z kolanem nie jest źle, zgina się w jedną stronę, tak jak trzeba.

Zjadamy śniadanie ze Staszkiem.

Za chwilę druga runda po Tosię.

Z Tosią do biblioteki. 

Wieczorem Staszek czyta to co wypożyczyłyśmy.

Chwilami życie bywa znośne. Fakt.