Chora z urojenia. Epikryza.

Pacjentka lat 39, rozwój stosowny do wieku i płci (zwłaszcza to drugie) diagnozowana z powodu niespecyficznych dolegliwości psychosomatycznych nie dających przyporządkować się konkretnej jednostce chorobowej.
Trudno uchwytny początek zmian. Około rok temu pierwsze herzklekoty i brak tchu w piersiach. Hospitalizacja w szpitalu w Lærdal nie potwierdziła embolii płucnej. Autodiagnoza postawiona przez pacjentkę- melancholia, również zanegowana przez głównego lekarza oddziału Jakuba Freya (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa), pewniej "fanaberia" bo też fajna nazwa- jako konkluzja. Stopniowo postępująca obniżka nastroju i kondycji fizycznej odwrotnie proporcjonalna do natężenia światła słonecznego na zewnątrz notowana do stycznia br. Następnie drastyczna progresja obniżonego nastroju związana najpewniej ze zmianą dotychczasowego świata zarówno otaczającego jak i wewnętrznego. Przeprowadzka, nowy dom (przytłaczający ciemnością), nowa praca, nowy dialekt, nowe znajomości... Trochę dużo tego nowego jak na jeden rzut. W lutym, wg relacji pacjentki, odnotowano najniższy w historii olimpiady poziom samopoczucia, " a może w ogóle mnie wtedy nie było"-wypowiedź samej chorej.
Wtedy trafia na kozetkę specjalisty. Diagnoza: depresja o umiarkowanym nasileniu na tle zmian przystosowawczych. Biegać, skakać, latać, pływać... to cię uzdrowi, ściska grabkę na pożegnanie doktor Truls. A może miał dość tej egzystencjalnej lewatywy: "jak myślisz, gdzie jest granica między szaleństwem, a normą? Czy to normalne, że się tak cholernie tęskni za najbliższymi w tym wieku? Czy inni pacjenci też tak mają, że w swoim dobrostanie psychicznym też woleliby nie być niż być..." Powodzenia, ha det!
No więc buty na nogi i w las... Na początku idzie kiepsko. Stopniowo coraz lepiej, poziom endorfin wydaje się podnosić. W czerwcu jest tak sobie. Pacjentka myśli o powrocie na Ojczyzny łono ale póki co wyjeżdża na wakacje do Hiszpanii. Tu następuje zwrot akcji. Nie wiadomo czym spowodowany: nielimitowanym słońcem, winem, doborowym towarzystwem, poczuciem wakacyjnej wolności? Po raz pierwszy zdaje sobie sprawę z nieograniczonych możliwości w życiu dzięki pracy (czyt. płacy) w Norwegii.
Lipiec wizyty najbliższych przyjaciół... Poziom nastroju zdaje się przechylać w drugą skrajną stronę. Mania.
Jest bardzo dobrze. Niedobór dobrych emocji w organizmie wydaje się zostać wysycony, a nawet z pewnym nadmiarem.
Jeśli przyjrzeć się dokładnie symptomom uzdrawiania  to zdecydowanie powrót "chęci nabywania" dał się pierwszy rozpoznać. Cała kolekcja nowych butów, ubrań... Ojjjjj, jakie to przyjemne.
Potem wróciły smaki i zapachy. Kuchnia otworzyła znowu swoje magiczne podwoje. Kombinowanie i zestawianie kolorów, smaków, zapachów, faktur, temperatur, gęstości... Prawdziwa alchemia.
Kiedy wróciła muzyka?
Właściwie ona jedyna była cały czas. Cisza też przecież jest dźwiękiem.
Sierpień, stres o niewielkim natężeniu związany z nowym wyzwaniem. Pierwszy kurs do specjalizacji w Oslo.
Poradziła sobie, może więc spokojnie zamknąć stary i nieaktualny rozdział historii.
Dlatego kończę ten wpis... wrzesień 2011.