Retrospekcja.

Dziś znowu dyżur. Zaczynam o 12. Rano idziemy ze Staszkiem i Tosią do szkoły. Ciemno, ślisko i pada.
Obok przedszkola spotykamy psa, taki jak szkocki terier ale duuuużyyyy!
-O! to mój znajomy, powiedział Staszek.
-Mój też, naszczekał na mnie jak szłam z dziadkiem do szkoły, dodała Tosia.
-Obciął się, ostatnio to mu oczu nie było widać, zauważył Stachu.
No i zaczęliśmy sobie gadać o znajomych, których poznajemy. Potem stają się bliższymi znajomymi, niektórzy przyjaciółmi i jak to się zmienia w czasie.
"Zmienia w czasie..." coś czego nie widać na co dzień bo jest takie oczywiste.
Przypomniała nam się Noah:  

który codziennie przez 6 lat robił sobie zdjęcie.

No i motyw z "Dymu", jak Harvey Keitel grający właściciela sklepu, codziennie robi zdjęcie rogu ulicy, na której znajduje się jego mały biznes.

Niby codziennie to samo ale nie to samo.

Żegnam się z dziećmi i biegnę sobie w dal.

Dalej pada i zaczyna się szarzyć.

Nagle słyszę jakieś dziecięce głosy. Z jednej strony ulica, z drugiej wysoki drewniany płot. 

Podnoszę głowę do góry i widzę główkę krasnoludka w czerwonej czapeczce przyglądającej mi się z wysokości 2m.  Faktycznie przecież tu też jest przedszkole.

Ooooo, tak rano łebki są na dworze, pomyślałam sobie.

Znowu temat przewodni powrócił.

3 i pół roku temu pewnie pomyślałabym: Luuuudziiiieeeee kochane, o tej porze, w deszcz, kto to dzieciaki puszcza w taką pogodę??? Zapalenia ucha albo płuc się nabawią i zmarnują.

Czego jeszcze wtedy nie wyobrażałam sobie (poza bieganiem w deszcz, bo o tym już było)?

Pewnie, że Norweżka w pracy zapyta mnie co tu jest napisane (w jej ojczystym języku), bo ona nie rozumie o co chodzi. Co ja odbieram, weź no przeczytaj i streść bo mi się nie chce czytać. 

Że będę jeść ryby zamiast kiełbasy z dużym zadowoleniem.

Że będę robić co lubię.

Że to co sobie wymarzę, spełnia się szybciej niż przypuszczam.

Biegnę szybciej żeby do 12 zdążyć.